lunes, 25 de febrero de 2008

Bueno, la útima entrada se publicó sola (era el espíritu de Sweeney Tod, jo jo jo...¬¬)no estaba terminada....

GANADOR BSO:

Dario Marianelli, autor de las músicas para Orgullo y prejuicio, también de Joe Wright, El secreto de los hermanos Grimm, de Terry Gilliam, o La extraña que hay en ti, de Neil Jordan, y del que alguna vez espero encontrar una de sus mejores bandas sonoras: In this Word (dirigida por Michael Winterbottom); había destacado poderosamente en los últimos años por su exquisitez y sabia mezcla de clasicismo con modernidad.
En Expiación introduce perfectamente ese martilleo de una máquina de escribir para integrarlo al son de la música.

GANADOR MEJOR CANCIÓN:

Once("Falling Slowly")

Comentario del director: John Carney

Él mismo lo explica: "Como director con un pasado musical, siempre he querido hacer una película que, sin ser un "musical" tradicional (como los de los años 40), utilizara numerosas canciones para contar una historia moderna, una historia de amor. Al principio barajé varios proyectos pero los abandoné rápidamente por considerarlos demasiado ambiciosos. Quería encontrar una historia, de trama sencilla, que me permitiera usar canciones de una forma que el público moderno aceptara. Finalmente opté por la idea de un músico callejero en las calles de Dublín: una persona que al no tener nada, no tiene nada para perder. Desarrollé una sencilla historia de amor y le pedí a Glen Hansard que escribiera varias canciones. Durante los meses siguientes, Glen y yo intercambiamos ideas -una línea de diálogo aquí, una canción allá-. Ambos nos alimentamos del trabajo del otro. Cuando llevábamos 60 páginas ya habíamos compuesto 10 temas originales".

LOS OSCAR

Bueno, hoy Almu nos ha puesto un trabajillo sobre los Oscar. No sé como podemos comentar una banda sonora o una canción sin escucharla o haber visto la película pero bueno...

Yo, personalmente solo he visto Sweeney Todd, y creo que debía estar nominada a todo (y ya de paso haber ganado)OS LA RECOMIENDO.

lunes, 18 de febrero de 2008

Soy yo otra vez...xd.Es que me toca rendirle tributo a Pereza.Vamos a ser sinceros todos bailamos alguna vez cantando:

Sigo buscando una sonrisa de repente en un bar
,una calada de algo que me pueda colocar,
una película que consiga hacerme llorar, ahá...

Cambiar un no me creo nada por te quiero, chaval,
cualquier excusa, una chorrada, es buena para brindar
soltar en una carcajada todo el aire y después respirar.

Sentirme como una colilla entre unos labios al fumar,
colgarme de cualquiera que le guste trasnochar,
qué inoportuno fue decirte me tengo que largar,
pero qué bien estoy ahora,

no quiero volver a hablarde princesas
que buscantipos que coleccionar
a los pies de su cama,
eres algo que he olvidado ya

Ando silbando me paro con la gente a charlar,
me tomo algo, sonrío y me lo vuelvo a tomar,
escucho música y me pongo a bailar.

Sigo flipando cuando veo mi cara en el As,
últimamente las cosas cambian cada vez más,
a veces pienso que algo malo viene detrás.

Me siento como una colilla entre unos labios al fumar,
me cuelgo de cualquiera que le guste trasnochar,
qué inoportuno fue decirte me tengo que pirar,
pero qué bien estoy ahora,
no quiero volver a hablar
de princesas que buscantipos que coleccionar
a los pies de su cama,
eres algo que he olvidado ya

Sigo buscando una sonrisa de repente en un bar,
una calada de algo que me pueda colocar,
una película que consiga hacerme llorar..
.de princesas...
OLas!!!!!!!
En vista de que hoxe temos exame de galego voulle adicar unha entrada a unha das mellores cantantes de música galega:Guadi Galego.
Esta entrevista é bastante antiga e o disco Nordestinas xa está na rúa dende hai meses.Eu teño os dous o de Nordestinas e Espido e se queredes unha opinión persoal é moito mellor o segundo.


Só guitarra e voz. Nada exótico se nos esquecemos de que Espido está formado por dous dos compoñentes do grupo folc Berrogüetto, Guadi Galego e Guillerme Fernández. Con moitos proxectos baixo o brazo, actuarán dentro dos ’Circuítos 4×4’, que intenta estabilizar a contratación de concertos nos concellos galegos.




Pregunta.-É un bo momento para a música galega?

Guadi Galego.-Creo que si. Estase dinamizando e o Circuíto 4×4 probablemente sexa un reflexo de que non todo ten que ser folk ao uso, senón que hai moitas maneiras de entender a música galega, con moitas influencias que cada un interpreta ao seu xeito, e fai que sexa máis persoal e máis universal, por outro lado.

P.-O seu proxecto en conxunto demostra iso, ¿non?

Guillerme Fernández.-E canción de autor cen por cen e reflicte esa inquedanza por escapar un pouco dese clixé co que parecía que toda a música galega era folk. Espido dá un paso máis adiante do que é o desenvolvemento normal na música galega.

P.-E unha aposta arriscada…

GG.-Adicarse á música xa é sempre un risco de por si, e máis neste país, onde non hai un mercado discográfico forte e ata agora tampouco estabamos moi apoiados. Pero creo que cando cres no que fas, é un risco relativo. Para nós Espido era case un regalo que nos fixemos, non tiñamos ningún tipo de ambición grande. Foi unha sorpresa, non pensamos que á xente lle fora gustar tanto.

P.-Poucos se atreveron coa canción de autor en Galicia…

GG.-Uxía fixera canción de autora, pero sempre tivo ese cheiriño a música popular tradicional. O punto que ten esta canción galega é que as influencias da música tradicional están dentro das nosas composicións simplemente porque saen.

P.-En Galicia parece que tivo boa acollida… ¿pero fóra?

GF.-Con Espido ocorre o que coa música galega en xeral: ten difusión en Galicia e certa difusión no estranxeiro, pero no resto do Estado atópase con barreiras infranqueables. Facer música en galego si que é un risco se intentas exportala ao resto do Estado.

P.-¿Por que?

GF.-E un tanto paradóxico: fálase do respecto ás culturas, pero ó facer música en galego temos a garantía de que non se nos vai pinchar en ningunha emisora de radio que non sexa galega ou Radio 3. Por parte dos programadores e dos públicos no estranxeiro si que atopamos máis curiosidade. En xaneiro marchamos a Glasgow para dar un concerto, no festival Celtic Connections, e a ver que pasa alí.

GG.-O máis peculiar é que a nosa música non é minoritaria polo noso estilo, senón pola nosa lingua.

P.-Para traballar, ¿mellor dous ou sete?

GG.-E diferente. A mín paréceme máis difícil tocar en grupo, a Guille non (risos). Hai que consensuar con máis xente, saber medir ata onde podes chegar, ceder en moitas cousas para que todo soe ben…

GF.-Sen embargo, o directo é máis difícil. Hai moita máis responsabilidade. Se a cagas entérase todo o mundo (risos).

P.-¿Espido foi unha arroutada ou terá continuación?

GF.-Estamos facendo cousas novas e temos idea de sacar outro álbum, non sabemos aínda cando nin temos moi claro o formato, se imos modificar algo… pero seguro que haberá un Espido II.

P.-E ademais diso, ¿a que andan?

GF.-Guadi está cun produto recén cociñado, Nordestin@s, que estara nas tendas polo dez de decembro, e eu estou empezando con Xabier Díaz a traballar nun segundo disco. Entre Espido, Nordetin@s e Berrogüeto, que acaba de sacar disco, polo menos un ano ímolo ter ocupado.


GF: “Estamos facendo cousas novas e temos idea de sacar outro álbum, non sabemos aínda cando nin temos moi claro o formato, se imos modificar algo… pero seguro que haberá un Espido II”.
P.-¿Nordestin@s é tan arriscado como Espido?

GG.-Chégalle ben. O máis atractivo do proxecto é a contemporaneización de melodías tradicionais mariñeiras do norte, esa fusión con música de tradición máis americana, como é o jazz…

GF.-E facelo sen que chirríe, como algo natural.

GG.-Creo que se debe a que Abe Rábade coñece ben o material.

P.-¿Aféctavos a piratería?

GF.-A nosa música non forma parte dese circuíto de piratería, e tampouco compra tanta xente discos galegos. Se a xente pasa copias privadas aos seus colegas, por mín perfecto se despois veñen aos concertos. O que perdes por un lado recupéralo por outro.

Este é un anaco dunha canción incluida neste disco.

Sei que o mundo ainda me debe destrezas pra namorarte,
Sei que o camiño que eu sigo non ten ramas pra taparte
que o respirar da marea non remata ata atoparte.

Eu a vin,ela me mirou
e na mau levaba unha flor.
Eu a vin,ela me miraba,
e na mau levaba unha espada.


Coqui,sí son Mati!!!!!!!!!!!

lunes, 11 de febrero de 2008

EL CLASICISMO

1. ¿Cómo era la sociedad de aquel momento? ¿Qué destacaríais para definirla?

Los tres estamentos (nobleza, clero y pueblo llano) se definían por su situación jurídica y por la posesión de unos privilegios completos:
-La nobleza y el clero formaban los estamentos sociales privilegiados. Estaban exentos del pago de impuesto (ellos los cobraban), poseían tribunales de justicia; en ocasiones, ellos mismos podían juzgar a sus siervos.
-El Estado Llano estaba formado por un grupo heterogéneo que sólo tenía en común: la falta de derechos políticos y el desprecio con que era considerado por los estamentos superiores. Formaban parte de este estamento desde los ricos burgueses (que habían conseguido su riqueza gracias a un gran esfuerzo por mantener una vida digna) hasta el llamado Pueblo Llano, la inmensa mayoría, pasando por la media y baja burguesía y el clero medio y bajo.

Integrantes de las clases “no privilegiadas”: los miembros del tercer estamento eran los únicos que pagaban tributos, incluido los censos correspondientes a los propietarios de las tierras y los diezmos (10% de las cosechas) al clero.

2. ¿Con qué otro nombre se conoce al Clasicismo? ¿Por qué?

Clasicismo o de romanticismo, por dar un ejemplo, no se hace más que dar una idea más o menos cercana sobre la actitud estética de un hombre o de una época.
Esta circunstancia se da en el arte de los sonidos, cuando se habla de música clásica o de los clásicos, aludiendo a los grandes maestros de la creación sonora. Ambas designaciones son equivocados sinónimos de música seria y músicos consagrados, respectivamente, que en el habla vulgar se utilizan sin discriminación con el verdadero sentidos de estos términos.

3. ¿Por qué se llama a esta época Clasicismo?

El clasicismo es uno de los pilares en que se apoya el Renacimiento, con una vuelta hacia las formas clásicas (griegas y romanas) en todas las artes. Esta vuelta se ve no sólo en las formas y estilos, es también una vuelta temática. Hay que pensar que el arte religioso había presidido el románico y el gótico, con lo que un arte más realista y cercano en la forma fue una revolución, lo que se conjuntó con temáticas más paganas, aunque a menudo cristianizadas.

4. ¿Cuál es su periodización?

Siglos XVII y XVIII

5. Características que definen la música de esta época: melodía, ritmo, textura, instrumentos y forma musical (la sonata).

Las melodías clásicas acostumbran a tener una línea melódica fácil de seguir, con pocos ornamentos y una estructura muy clara basada en frases cortas perfectamente organizadas.

El ritmo constituye la base de la estructura de las obras clásicas. Tiende a ser regular y con pocas complicaciones.

Instrumentos: fagot, violín, trombón, oboe, piano, clarinete, clave y celesta.


6. Señala un instrumento importante en esta época y di el por qué.

Violín Instrumento musical de cuerda y arco, el más pequeño y agudo de los de su clase. Por su sonoridad y perfeccionada técnica constituye el instrumento más importante de la orquesta.

7. ¿Qué instrumentos forman y formaban la orquesta clásica?

Dotación instrumental mucho mas compleja que la del barroco y que acabara seccionándose para poder así cumplir con sus funciones. Son ahora 25 músicos los encargados de interpretar la música.
La sección de cuerdas se divide en ocho violines primeros, seis violines segundos, cinco violas, cuatro violonchelos y dos contrabajos, siendo este ultimo el único que sigue manteniendo la misma función de apoyo que había venido desarrollando

8. ¿Y un cuarteto de cuerda?

(ver en la pregunta siguiente)

9. ¿Qué es una sonata, una sinfonía y un cuarteto?

Por sonata se entiende, según el modelo clásico, tanto a una pieza musical completa, como a un procedimiento compositivo que utiliza dos temas generalmente contrastantes. Este procedimiento es conocido como "forma sonata".

La sonata clásica, la forma más difundida de esta forma musical, es una obra que consta de tres o cuatro movimientos, escrita para uno o más instrumentos. Inicialmente predominaron las formas de tres movimientos, especialmente en la época clásica, pero a medida que aumentaban tanto su complejidad como duración se popularizaron las de cuatro movimientos.

Una sinfonía es una obra para orquesta, usualmente separada en cuatro movimientos, cada uno con un tempo y estructura diferente. La forma de la sinfonía ha variado con el tiempo.

En música instrumental, un cuarteto es una formación camerística constituida por cuatro instrumentos. Por extensión se puede aplicar a las composiciones para estas formaciones.

Habitualmente se refieren a cuartetos de cuerda —aunque existen también de otras instrumentaciones, como saxos, por ejemplo— formados por dos violines, una viola, y un violonchelo, formación que es la más habitual y que fue inventada por Haydn.

10. ¿Quiénes formaban la 1ª Escuela de Viena?

W.A.Mozart (1756-1791), Joseph Haydn (1732-1809). L.V. Beethoven (1770-1827).

11. Datos curiosos sobre Mozart, Haydn y Beethoven.

Mozart: Mozart fue un niño prodigio, que tan pronto supo andar, se dirigió hacia el cémbalo y se puso a tocar sus cuerdas. A la edad de cuatro años ya sabía tocar perfectamente un minué en ese instrumento.
Pero tambien sabía tocar ya el violín a los cuatro años. Un día, la familia Mozart celebraba en su casa una fiesta de música de cámara y el pequeño Wolfgang estaba sentado en su sitio preferido debajo del cémbalo. De pronto dio un salto, tomó un pequeño violín y rogó tocar con la orquesta. El segundo violín le dejó divertido su puesto. Para sorpresa de todos los presentes, el pequeño Mozart, tocó perfectamente la segunda voz sin falta alguna, siguiendo la partitura. Hasta aquel entonces nunca había recibido clases de música.

Haydn: entró como niño cantor en el coro de la Catedral de San Esteban en Viena donde estuvo durante diez años, hasta que en 1749 Haydn alcanzó la edad en la que ya no pudo cantar tonos agudos, por lo que fue despedido del coro. Unos amigos lo acogieron en su casa, y decidió convertirse en músico independiente, transcurriendo diez años difíciles, destacando el ser sirviente del compositor italiano Porpova.

Beethoven: En el invierno de 1786 visitó Viena, conoció a Mozart de quien recibió algunas lecciones, y el cual dijo así a alguno de sus amigos: "Escuchen a este joven; no lo pierdan de vista que alguna vez hará ruido en el mundo". La enfermedad de su madre lo obligó a volver a Bonn, donde ella murió en 1787.

Llegó a Viena en el mes de noviembre, con gran número de obras, (la primera escrita a los diez años), que publicó más tarde, después de haberlas revisado, o que refundió en otras que compuso en esa ciudad. Las recomendaciones que traía le abrieron los salones aristocráticos. Recibió clases de Haydn, Schenck, Salieri (composición vocal), Schuppanzigh (violín), Alberchtsberger y Aloys Föster (escritura de cuartetos y quintetos). Su primer concierto como pianista lo dio el 30 de marzo de 1795; pero no fue sino hasta el 2 de abril de 1800, cuando se presentó ante el gran público presentando su Gran Concierto para pianoforte, su Septuor y su Primera Sinfonía.

sábado, 9 de febrero de 2008

DISCOGRAFÍAS

Bueno, de nuevo Audrey actualizando, xd.
Me veía en la obligación de poner algo de Pereza, para que sea una "lucha" algo más justa...así que os dejo dos discografías para que compareis...Bueno, unos están como quien dice empezando
y los otros...pues llevan un tiempo....jejeje



PEREZA


APROXIMACIONES (2007)
Colaboran Quique González e Iván Ferreiro, entre otros
LOS AMIGOS DE LOS ANIMALES (2006)
Selección de temas con artistas amigos
ANIMALES(2005)
Con la producción de Nigel Walker
ALGO PARA CANTAR(2003)



MÄGO DE OZ

MÄGO DE OZ - 1994 - Primer álbum. Reeditado en 1999
JESÚS DE CHAMBERÍ (Ópera Rock) - 1996
JESÚS DE CHAMBERÍ (Ópera Rock) - 1996 - Remasterizado en Digibook en 2004 - 3 temas extra en directo
LA BRUJA – 1997
LA LEYENDA DE LA MANCHA - 1998 - Remasterizado en Digibook en 2004 - 3 temas extra en directo
LA LEYENDA DE LA MANCHA – 1998
FINISTERRA – 2000
FINISTERRA - 2000 - Edición especial en doble Vinilo
FOLKTERGEIST - 2002 - Doble Cd en directo
GAIA - 2003
BELFAST - 2004
GAIA II, La Voz Dormida - 2005
MÄGO DE OZ - THE BEST OZ (1988-2006)
La Ciudad de los Árboles - 2007

viernes, 8 de febrero de 2008

"LOS RODRÍGUEZ"

Bueno, hoy quiero hacer un "breve" homenaje a este grupo. Ya no existen y tal, para los que no lo sepais. Marcaron mi vida, sí, aunque parezca mentira, jejeje. Hoy se me ocurrió dedicarles una entrada a ellos porque...bueno....porque vi a un chico que se parecía un montón a Ariel Rot(un ex-miembro. Si, es un argumento un poco superficial, lo sé...jjajaja...además a ese chico lo habeis visto hoy muchos...en clase de...jejeje


BIOGRAFÍA

Andrés Calamaro viajaba a España el 28 de septiembre de 1990, donde le esperaban en el aeropuerto Julián Infante y Ariel Rot . Ese día, empezaron con los ensayos, con Germán Villella de batería. Como grupo, nacieron en 1990, aunque sus componentes ya habían tenido buena experiencia en la música, Infante y Rot, formaron parte de " Tequila ", mientras que Andrés estuvo en "Los Abuelos de la Nada", y sacó varios discos como solista. Se consagran como músicos que han dado nuevos aires al rock español y argentino.

Bueno, que en 1990 se juntaron fantásticos músicos españoles y argentinos, nada mas y nada menos que Andrés Calamaro, Ariel Rot, Julián Infante y Germán Vilella. Ese bendito día, nació un grupo magnífico y espectacular: "Los Rodríguez", (aunque en principio pensaron llamarse Los Locos, pero se dieron cuenta que ya existía un grupo con ese nombre), una maravillosa familia que resumía un rock magnífico de las dos partes del charco y lo apoyaba con una marcada personalidad. Se comieron todos los bares de rock de Madrid, y, sacaron su primer disco: "Buena Suerte" al que siguió un directo lleno de versiones, en directo, muchas cola- boraciones y temas propios en afortunadísimas versiones. Fue el "Disco Pirata", en 1992. En 1993 contrataron con DRO East West, con la que editaron hasta ese momento el mejor e inmejorable disco, "Sin Documentos", también en 1993.

Los Rodríguez , desde ese momento fueron uno de los mejores y mas admirados de la musica en España. Vendieron mas de 70.000 copias de discos en España y otros 130.000 en el resto del mundo, con esto, se hizo de ellos un grupo realmente grande (para mi el mejor). El grupo, lo unico que ha hecho ha sido más que trabajar y trabajar. Una gran serie de conciertos en España y Argentina, tuvieron como consecuencia el retraso de Sin Documentos, pero mereció la pena esperar, porque fue (y sigue siendo) un disco excepcional.

Después de finalizar la gira por el mundo, los 4 Rodríguez, empezaron a grabar su nuevo disco, se llamaría Palabras mas, palabras menos, en 1995. "El Cortijo", (un magnifico estudio cercano a Marbella), se convirtió en su casa durante aproximadamente un mes, y fueron grabando canciones. Después de su estancia en Marbella, fueron a Madrid, donde estuvieron otros 10 días, en los que estos se repartieron en los estudios Red Led y Eurosonic, y allí se grabaron los pianos, acabaron de grabar todas las voces y re hicieron unos retoques al disco.

A mitad de febrero, Ariel, Andrés y Joe, fueron a Miami para mezclar los 13 temas que formarían "Palabras más, palabras menos". Todos sabían que era dificilísimo hacer un disco mejor a Sin Documentos, pero todos podemos estar seguros de lo han hecho, porque este disco es completisimo, mas de lo que se ha hecho en España. Sería muy difícil intentar elegir temas favoritos. Tenemos la Milonga, un tema de acción con una letra muy bién conseguida. También tenemos un reggae Aquí no podemos hacerlo, canción dedicada a que se legalize el consumo de chocolate, y por supuesto Mucho Mejor, tema escrito por Ariel que aun sigue oyéndose por los bares y fiestas de toda España.

Finalmente terminan con un recopilatorio, editado cuando Los Rodríguez ya se habían separado, es, el Hasta Luego, lleno de éxitos, de diferentes versiones y temas inéditos.

Ahora, Ariel Rot y Andrés Calamaro siguen caminos distintos como solistas, y con bastante éxito. Germán Villella, después de la disolución del grupo se marchó a Argentina para trabajar en su grupo "Dukakis" y hoy en dia forma parte de la banda de "Jaime Urrutia"(ex Gabinete Caligari).
Julián Infante, dejo de existir recientemente bajo las garras de este estupido invento del SIDA.-
Daniel Zamora se ha dedicado a escribir y publicar libros, entre ellos el "Los Rodriguez desde la cocina" que recorre en imágenes y relatos la intimidad del grupo (Recomendado) además se prepara para lanzar su trabajo solista.